• O PSACH
  • O MNIE
  • KUNDEL POLSKI
  • WSPÓŁPRACA
  • FB email link link

piątek, 17 października 2014

Przeszła górskimi szlakami 850 km SZUKAJĄC DOMU dla dwóch psów!


W tegoroczne wakacje, Ania Kaca wraz z swoimi czworonogami, Livią i Salusem, przeszła od Karkonoszy po Bieszczady w celu znalezienia domów dla dwóch bezdomnych psów, Wejkosa i Rubina. Myślę, że inicjatywa jest na tyle szlachetna, że nie mogłam odmówić sobie wspomnienia o niej na blogu...


W życiu realnym jak i wirtualnym, organizowanych jest wiele akcji na rzecz bezdomnych psów i kotów. Jednak niewiele z nich jest na tyle abstrakcyjnych, aby wydawały się prawdziwe...

Nie wiem jak dla Was, ale tego typy eventy są dla mnie strasznie motywujące. Napawają niesamowitym optymizmem, że jednak są ludzie którym zależy i którzy czynnie chcą coś zmienić i uparcie do tego dążą. Śledziłam z podziwem dokonania i przygody Ani i zazdrościłam jej pomysłowości, odwagi i samozaparcia. Jeśli była by kiedyś okazja, z pewnością chętnie bym jej potowarzyszyła!
Nie będę się tutaj rozpisywać jak wyglądała cała dwumiesięczna wędrówka, bo ani mnie tam nie było, ani nic nie widziałam i nie mogę nic powiedzieć o emocjach i przeżyciach Ani (jeśli jesteście ciekawi to zapraszam na facebooka oraz do poczytania wywiadu i relacji z wyprawy) ale mogę Was trochę zainspirować tą historią.

Można wpaść na świetny pomysł i samodzielnie go zrealizować! Mimo sprzeciwu najbliższych i nie zrozumienia otoczenia, można wziąć sprawy w swoje ręce i zrobić to, co podpowiada nam podświadomość. Czasem może się  to wydawać absurdalne dla nas samych i będziemy mieć masę wątpliwości. Jednak warto postawić wszystko na jedną kartę. I tak było w przypadku Ani. Dzięki niej Wejkos znalazł nowych właścicieli (Rubin nadal czeka), udało się z zebranych funduszy (każdy mógł zakupić symboliczną cegiełkę i otrzymać kartkę własnoręcznie wysłaną przez Anię z podróży) zakupić 90 kg karmy dla bezdomnych psów w schronisku w Zabrzu oraz propagować problem bezdomności i aktywnego wypoczynku z psami!

Z pewnością nie było łatwo ani czasem przyjemnie spać pod chmurką, napotykać na drodze ślady niedźwiedzi czy słyszeć w oddali wycie wilków. Ale uśmiech napotkanych ludzi i serdeczność miejsc, które zaoferowały ciepły kąt i posiłek, musiały być bezcenne. To wszystko z pewnością rekompensowało ból i zmęczenie i motywowało do dalszej wędrówki.

I po części zmotywowało i mnie, aby wreszcie zacząć robić to, co zawsze obserwowałam zza monitora komputera (może wkrótce się tym z Wami podzielę). Nieważne czy są to rzeczy małe czy duże, czy na dużą skale lub małą - ważne aby dążyć do tego, co dla nas jest słuszne i ważne.


Do następnego!

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz