Nienawidzisz swojego psa! Nienawidzisz go jeszcze zanim wstaniesz rano z łóżka, bo o 10 budzi Cię jego nerwowe tuptanie i stukot przydługich pazurów, co doprowadza Cię do białej gorączki. Zdenerwowana wstajesz, ogarniasz się aby jakoś pokazać się wśród ludzi, pakujesz półprzytomnie psa w te wszystkie paski i już spocona zamykasz za sobą drzwi. W połowie drogi po schodach już żałujesz tej decyzji. Twój pies lata jak oszalały pod Twoimi nogami i schodzi ze schodów z prędkością światła całkowicie ignorując Twoją osobę. Cudem udaje Ci się dotrzeć na trawnik choć ukradkiem widzisz już spacerującego sąsiada ze swoim pudelkiem. W tym momencie Twój pies zaczyna się zachowywać niczym psia śpiewaczka operowa. Czerwona jak burak mruczesz szybkie "...bry" pod nosem i czym prędzej przeciągasz psa na drugą stronę osiedla, choć tak naprawdę trafiasz z deszczu pod rynnę. Szarpiąc się z szczekającym, piszczącym i charczącym potworem postanawiasz zejść boczną ścieżką na pobliską łąkę. Puszczając psa ze smyczy oddychasz z ulgą a Twój czworonogi przyjaciel wybiega w siną dal. Ale przecież wróci. Zawsze wracał...
